شاید اصطلاح CEFR به گوش شما خورده باشد، در غیر این صورت حتما با روش طبقه بندی سطوح زبانهای اروپایی آشنا هستید. روشی که حروف و اعداد برای تعیین سطح زبان آموزان استفاده می کند (A1, A2, B1, B2, C1, C2). اصطلاح CEFR مخفف عبارت Common European Framework of Reference for Languages به معنای “چارچوب اروپایی مشترک مرجع برای زبان‌ها” است. چهارچوبی که کشورهای اروپایی برای تائین سطح توانایی های زبانی از آن استفاده می کنند. در این مطلب می خواهیم در رابطه با این چهارچوب صحبت کنیم و چهارچوب کلی سطوح آن را بررسی کنیم.
هدف از ایجاد CEFR چه بود؟
هدف از ایجاد CEFR ایجاد یک چهارچوب مشترک و استاندارد برای اندازگیری مهارت و دانش زبانی افراد است. این چهارچوب به سازمان ها و موسسات مختلف کمک می کند بدون نیاز سنجش مجدد از توانایی های زبانی افراد (به ویژه مهاجرین و درخواست کنندگان تحصیلی) مطلع شوند.
CEFR مهارت های زبانی را به چهار بخش مجزا تقسیم می کند: دریافت (شنیدن و خواندن)، ساخت (صحبت کردن و نوشتن)، تقابل (کلامی یا نوشتاری) و تبدیل (ترجمه کلامی یا نوشتاری). یک زبان آموز می تواند ترکیبی متفاوت از هر یک از این مهارت ها را داشته باشد. اما برای نشان دادن ساده مهارت های کلی زبان از حروف C2, C1, B2, B1, A2, A1 استفاده می شود.
سطوح مطرح شده به وسیله حروف چه مقداری از مهارت را نشان می دهند؟
جدول زیر به صورت خلاصه میزان مهارت زبان مورد نیاز برای کسب هر سطح را نشان می دهد. طبیعتا هر قدر از سطح A1 به سمت C2 حرکت کنید میزان توانایی های درخواستی بالاتر می رود.
| گروه سطح | نام گروه سطح | سطح | نام سطح | توضیحات |
|---|---|---|---|---|
| A | Basic user
(زبان آموز اولیه) |
A1 | Breakthrough or beginner (مبتدی) |
|
| A2 | Way stage or elementary
(ابتدایی) |
|
||
| B | Independent user
(زبان آموز مستقل) |
B1 | Threshold or intermediate
(متوسط) |
|
| B2 | Vantage or upper intermediate
(فوق متوسط) |
|
||
| C | Proficient user
(زبان آموز مسلط) |
C1 | Effective operational proficiency or advanced
(پیشرفته) |
|
| C2 | Mastery or proficiency
(فوق پیشرفته) |
|
